Hij voelde het al bij binnenkomst; ze was verdrietig. Niet bedroefd zoals ze wel eens tijdelijk verdrietig kon zijn, maar oprecht en diep bedroefd. En nog belangrijker; ze zweeg. Ze zweeg meer zoals ze in de twintig jaar dat ze getrouwd waren nog nooit had gezwegen. En haar kennende, zei dat zwijgen nog het meest over hetgeen ze eigenlijk te zeggen had. En zelfs de kinderen en de hond wisten haar zwijgen te plaatsen, dus ook zij zwegen wijselijk. En hij wist derhalve helemaal niets meer te zeggen, omdat hij zich met dit algemene stilzwijgen totaal geen raad meer wist. Wat hij echter wel wist, was dat hij dat nu niet moest proberen te doorbreken. Hij wist na al die jaren dat hij haar kende, dat zij vandaag blijkbaar méér dan een duidelijke reden had om te zwijgen; wat die reden dan ook mocht zijn. 

‘Je hebt een zoon verdomme.’ De tranen en de mate waarmee ze het ingetogen, echter het bijna uit wenste te schreeuwen, verdiende het respect dat ze dit had opgekropt totdat hun dochters in bed lagen.

 ‘Je hebt een zoon verdorie, een zoon Adriaan,  en die had je al voordat wij elkaar leerde kennen. Je had al een kind, terwijl je er met mij steeds over sprak dat je niet wist of het wel verstandig was nog kinderen te nemen vanwege de risico’s. Hoe heb je daar al die jaren mee kunnen leven? Had je twijfel destijds wellicht te maken met het schuldgevoel dat je al een kind op de wereld had gezet, ondanks dat risico? Is hij de zoon waar je altijd van gepretendeerd hebt dat je die zo graag gehad zou willen hebben. De zoon waarvan het niets uitmaakte dat wij die samen niet hebben? Natuurlijk maakte het niets uit, je had hem immers al. Bah, wat heb ik me in jou vergist en wat ben jij een hypocriet. En dat mag ik - bij welke gratie dan ook - na twintig jaar eindelijk ontdekken. Was je er nu werkelijk van overtuigd dat je dit verborgen deel van je leven voor altijd geheim kon houden? Dan ben je niet alleen hypocriet, maar leef je bovendien ook nog in wereld van ongekende naïviteit. En….’

‘Mag ik ook even,’ reageerde hij geveinsd kalm onderwijl hij het bloed in de aderen van zijn hoofd voelde bonken. ‘Waar heb je het over? Ik heb geen zoon, want dan had ik wel geweten dat ik een zoon heb. Voor jouw tijd heb ik daar namelijk altijd voor gezorgd; en bij wie…’

‘Hoezo, waar voor gezorgd; wat valt er te zorgen voor een zoon die je altijd hebt verzwegen? En zelfs nu, nu ik je er mee confronteer, ontken je hem. Hoe kun je?’

Ze was inmiddels duidelijk meer kwaad dan enkel teleurgesteld. Ze was niet alleen kwaad als een vrouw die zich bedrogen voelt, maar woedend zoals alleen een teleurgestelde roodharige vrouw woedend kan zijn wanneer ze zich bedrogen voelt. Ze was nijdig zoals ze dat ook wel eens op anderen kon zijn toen hij haar amper had leren kennen; onvoorwaardelijk in alles wat ze wilde geven en delen in het leven, behalve het feit dat ze bedrogen werd. En toen had hij dat wel charmant gevonden; en ook daarom was hij ook op haar gevallen. Maar nu was ze niet alleen charmant kwaad meer zoals toen. Nu was ze kwader dan ze ooit. En dit keer op hem. En op datzelfde moment wist hij zeker wat hij al jaren geweten had; ieder mens staat uiteindelijk alleen in het leven als je niet meer geloofd wordt door degen waar je het meest van houdt.

De enveloppe vloog onverwacht in zijn richting. ‘Hier is je zoon. Waar je vannacht slaapt, zoek je maar uit, maar niet meer in ons bed; nooit meer.’ Het vanzelfsprekende waarmee zij elkaars post al die jaren hadden geopend omdat er niets voor elkaar te verbergen viel, werd hiermee plotsklaps in een geheel andere dimensie geplaatst.

Het kwam dan ook hard aan. Niet in fysieke zin, want dat had hij op het laatste moment wel weten af te weren. Het kwam hard aan omdat zij onvoorwaardelijk aannam dat zijn vermeende zoon ook daadwerkelijk zijn zoon was, zonder af te wachten wat zijn verweer op die aanklacht mogelijk zou kunnen zijn, want hij wist het oprecht niet.

“heer,

Ik zal het kort houden…

Uit: Ada_2020-251224_wf

Copyright © A. van de Hoef 2025. Alle rechten voorbehouden.